Συνέντευξη στον Τάσο Βαρδάκη
Ο ποδοσφαιριστης της ομαδας του Ατσαλένιου περα από τα γηπεδα….παραδίδει και μαθηματα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Μαλίων ,στο σχολείο της γενέτειράς του. Ο ιδιος στην συνέντευξη που παραχώρησε στο «MVP» μας εξηγει την αποφαση του να επιλεξει το επαγγελμα αυτο. Και αναφερεται στο πώς συνδυάζει το επάγγελμα (σ.σ. δάσκαλος) με την μεγάλη του αγάπη (σ.σ. ποδόσφαιρο), επισημαίνοντας ωστόσο ότι αν ήταν να διαλέξει μεταξύ των δύο θα επέλεγε να συνεχίσει να εξασκεί καθήκοντα εκπαιδευτικού….
Σπουδες,ποδοσφαιρο και…αποφασεις
Όπως λέει αφου ολοκλήρωσε το Λύκειο και με παρότρυνση των εκπαιδευτικών φίλων του πατέρα του Μιχάλη Μπελιβανάκη και Μανόλη Κατσούλη δήλωσε στις σχολές που τον ενδιέφεραν το επάγγελμα του εκπαιδευτικού και τώρα αισθάνεται δικαιωμένος για την απόφασή του .Ύστερα από τέσσερα χρόνια σπουδών στο Ρέθυμνο στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης και αφότου ξεμπέρδεψε με την στρατιωτική του θητεία διάρκεια ενός έτους στην Αεροπορία (Τρίπολη, Χανιά, Τυμπάκι) , συναναστρέφεται πλέον καθημερινά με τα παιδιά. Ως ποδοσφαιριστής ξεκίνησε να παίζει μπάλα από την τετάρτη δημοτικού σε ηλικία 8-9 χρονών στις παιδικές ομάδες Μαλίων τις οποίες συγκροτούσε ο γυμναστής Θανάσης Λιλές. Στα 12 του έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον ΠΑΝΟΜ 2000 με προπονητή τον Χαρίτο Μπελιβανάκη. Δύο χρόνια αργότερα ο Γιάννης Πετράκης τον πήρε στην πρώτη ομάδα του ΠΑΝΟΜ με τον οποίο αγωνίστηκε στις τοπικές κατηγορίες της ΕΠΣΗ, αλλά και στο Περιφερειακό πρωτάθλημα, όμως με την ιστορική άνοδο της ομάδας των Μαλίων στην Γ’ Εθνική ο ίδιος μετακόμισε στο Ρέθυμνο για να σπουδάσει. Εκεί φόρεσε για τρία χρόνια την φανέλα της Επισκοπής (Περιφερειακό πρωτάθλημα) στην οποία διετέλεσε και αρχηγός αν και αποτέλεσε διακαή πόθο και των ανθρώπων του Αστέρα Ρεθύμνου. Μετά το πέρας των σπουδών του ο Μαλιώτης φορ επέστρεψε στο Ηράκλειο, έμεινε ελεύθερος αρχικά από τον ΠΑΝΟΜ και στη συνέχεια αποκτήθηκε πριν από δύο καλοκαίρια από τον ΠΟΑ με σχετική εισήγηση τότε στην διοίκηση του Μανόλη Πατεμτζή.
Ο…δασκαλος Μιχαλης
-Μιχάλη, δεύτερο χρόνο ασχολείσαι φέτος με το επάγγελμα του δασκάλου;
«Ναι δεύτερη χρονιά είναι φέτος, πέρυσι δούλεψα ως αναπληρωτής στο ίδιο σχολείο πάλι εδώ στα Μάλια λόγω εντοπιότητας.Στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Μαλίων διότι συστεγάζονται δύο σχολεία εδώ πέρα και κλασικό και ολοήμερο. Εγώ δουλεύω στο ολοήμερο. Πέρυσι ήμουν αναπληρωτής εδώ πέρα, πέρασα τον ΑΣΕΠ και μονιμοποιήθηκα φέτος. Και λόγω εντοπιότητας είχα παραπάνω μόρια από τους άλλους οπότε ήταν και τυχερό να έρθω εδώ πέρα στο σπίτι μου δίπλα».
-Οπότε πλέον εκτός από το γήπεδο, ζωγραφίζεις και στον πίνακα. Έτσι δεν είναι;
«Δεν είμαι καλός στα καλλιτεχνικά (γέλια). Κυρίως έχω έφεση στα μαθηματικά και στη μελέτη, στα καλλιτεχνικά δεν είμαι και τόσο καλός. Θέλω εξάσκηση».
-Ήταν κάτι που σου άρεσε από μικρός να γίνεις δάσκαλος; Πώς προέκυψε αυτό το επάγγελμα για σένα;
«Δεν ήταν κάτι που το είχα στο μυαλό μου από μικρός. Συνήθως όταν με ρωτούσαν τι ήθελα να γίνω, ήθελα να συνδυάσω το ποδόσφαιρο με κάτι παρεμφερές. Περνούσε από το μυαλό μου και η γυμναστική ακαδημία απλά είχα περισσότερα μόρια και σκεφτόμουνα για φυσικοθεραπευτής. Αλλά όταν ήταν να δηλώσω τι θ’ ακολουθήσω ο διευθυντής και ο Μανόλης ο Κατσούλης ο δάσκαλος και πρόεδρος του ΠΑΝΟΜ έπιασαν τον πατέρα μου που είναι φίλοι και γνωστοί και του είπαν ότι είναι καλύτερο για το μέλλον να γίνω δάσκαλος, γιατί θα έχει αρκετές θέσεις εργασίας. Το είχαν προβλέψει δηλαδή, να πάω εδώ πέρα, δεν μου φάνηκε άσχημη ιδέα και τελικά έγινα δάσκαλος».
-Και τώρα που εξασκείς το επάγγελμα πως σου φαίνεται από κοντά;
«Κοίτα, ευχαριστώ καταρχήν τους δασκάλους που συμβούλεψαν τον πατέρα μου διότι είναι πολύ δύσκολο στις μέρες που είμαστε να υπάρχει κάποιος 23-24 ετών ο οποίος να δουλεύει στο δημόσιο. Τώρα το βλέπω και από φίλους μου, το βλέπω και από μεγαλύτερούς μου ότι δεν μπορούνε να βρούν κάποια δουλειά, όχι μόνο εδώ, σ’ όλη την Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Οπότε είμαι πολύ ευχαριστημένος».
-Πως είναι η ενασχόλησή σου καθημερινά με τα μικρά παιδιά; Το ευχάριστο φαντάζομαι είναι ότι είσαι σε κοντινή ηλικία μ’ αυτά και μπορείς να καταλαβαίνεις τις ανησυχίες τους…
«Το καλόγια τα παιδιά κυρίως πιστεύω είναι ότι είμαστε σε κοντινή ηλικία όπως είπες. Και ότι το βλέπουν πολύ πιο θετικά διότι τα παλιότερα χρόνια οι δάσκαλοι ήταν πολύ πιο μεγάλοι, 40άρηδες και 50άρηδες. Οπότε το βλέπουν πολύ πιο θετικά και είναι ένα βήμα γενικά για την παιδεία στην Ελλάδα πιστεύω».
-Σου αρέσει αυτό που κάνεις ;
«Ναι.. Τώρα είναι η δεύτερη χρονιά που ασχολούμαι με το επάγγελμα του δασκάλου. Από κει και πέρα θα δούμε στο μέλλον».
-Πιο πολύ τι σου αρέσει από την ενασχόλησή σου με τα παιδιά;
«Kυρίως να σου πω την αλήθεια μου αρέσουν τα πρωτάκια. Έχει πολύ γέλιο και πολύ χαβαλέ σ’ αυτή την ηλικία .Ως δασκαλος μ’ αρέσει όμως περισσότεςρο με τις μεγαλύτερες τάξεις που μπορείς να συνεννοηθείς κιόλας».
-Τι μαθήματα διδασκεις;
«Κανονικά έχω διδαχθεί να τα κάνω όλα απλά λόγω ολοημέρου επειδή δουλεύω απογευματινό ωράριο, μετά τις 10 δηλαδή, δεν κάνω γλώσσα και μαθηματικά.Κανω συνήθως μελέτη περιβάλλοντος, επιβλέπω τα παιδιά στο φαγητό, γυμναστική και θρησκευτικά.».
-Το καλύτερό σου μάθημα είναι η γυμναστική;
«Γυμναστική κάνω μία-δύο ώρες για να συμπληρώσω το ωράριο. Όχι δεν θα το έλεγα, η μελέτη είναι καλύτερο μάθημα πιστεύω».
-Τα συνδυάζεις το ίδιο καλά, δάσκαλος και ποδόσφαιρο;
«Δεν πιστεύω ότι μπορώ να βάλω όρια από τώρα. Είμαι δύο χρόνια στο σχολείο οπότε μπορεί να τα πάω πολύ καλύτερα. Απλά προσπαθώ να βελτιώνομαι για να γίνομαι καλύτερος και στο σχολείο και στη μπάλα.Ηταν δύσκολοστην αρχή, ειδικά μετά από μία περίοδο τεσσάρων-πέντε χρόνων που ήμουν στο Ρέθυμνο φοιτητής και μετά φαντάρος. Ούτε δουλειά είχα, ούτε υποχρεώσεις, ούτε τίποτα απ’ αυτά. Ξαφνικά να μπαίνεις και να είσαι δημόσιος υπάλληλος και να είσαι και επαγγελματίας ποδοσφαιριστής γιατί ήρθανε μαζί την ίδια χρονιά, είναι κάπως δύσκολο. Στην αρχή δεν μπορώ να πω ότι είχα πρόβλημα, αλλά ζοριζόμουνα αρκετά. Τώρα πλέον έχω συνηθίσει. Εχουν μπει όλα σε μία σειρά».
Κεφάλαιο ποδόσφαιρο και ΠΟΑ
Bλέπεις τον ΠΟΑ ως ένα σκαλοπάτι για ψηλότερα ή δεν το σκέφτεσαι πια;
«Είμαι γενικά άτομο χαμηλών τόνων οπότε κοιτάζω να κάνω καλά τη δουλειά μου και να βγάλω ασπροπρόσωπους όλους αυτούς τους ανθρώπους που μ’ εμπιστεύτηκαν και με έφεραν στο Ατσαλένιο. Και αν έρθει κάτι καλύτερο, την υγειά μας να έχουμε πρώτα απ’ όλα και όλα τ’ άλλα είναι ευπρόσδεκτα».
-Είσαι ευχαριστημένος;
«Είμαι ευχαριστημένος, όλα είναι μια χαρά. Υπάρχει οικογενειακό κλίμα, αυτό που πραγματικά εγώ θέλω για ν’ αποδώσω, δηλαδή να νιώθω άνετα και οικεία στο περιβάλλον αυτό. Οπότε όλα είναι μια χαρά. Τα λεφτά μας τα παίρνουμε και όλα είναι μια χαρά».
-Σκέφτεσαι να συνεχίσεις στο Ατσαλένιο;
«Δεν έχω κανένα πρόβλημα, αν θέλουν και οι άνθρωποι εκεί πέρα και αν δεν έρθει κάτι παραπάνω γιατί όχι. Δίπλα στο σπίτι μου είμαι, το Ηράκλειο με τα Μάλια είναι 20 λεπτά πλέον, οπότε δεν έχω κανένα πρόβλημα».
-Στον ΠΟΑ τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο, ανέφερες το οικογενειακό κλίμα, τι άλλο;
«Η οικειότητα που υπάρχεικαι το δέσιμο της ομάδας, κάτι που είχα συναντήσει και στα Μάλια όταν είχαμε ανεβεί στη Γ’ Εθνική. Θα το σύγκρινα μ’ αυτό»
-Εσύ βλέπεις ότι υπάρχουν οι προδιαγραφές και οι συνθήκες ούτως ώστε ο ΠΟΑ να κάνει το παραπάνω βήμα;
«Κοίταξε, βέβαια μας απογοητεύει η μη προσέλευση του κόσμου που πιστεύω ότι είναι σημαντικός παράγοντας για να στηρίξει μία ομάδα και να μπορεί ν’ ανέβει σε παραπάνω κατηγορία. Αλλά πιστεύω ότι ο ΠΟΑ έχει όλο το Ηράκλειο από πίσω του και μπορεί να τ’ αντέξει αυτό το πράγμα. Τώρα από κει και πέρα πάνω απ’ όλα είναι το οικονομικό, έτσι πιστεύω».
«Θα διάλεγα το επάγγελμα»
-Αν έπρεπε να επιλέξεις μεταξύ του ποδοσφαίρου και του επαγγέλματός σου, τι θα διάλεγες;
«Σίγουρα το επάγγελμα γιατί με εξασφαλίζει περισσότερο. Στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος».
-Το ποδόσφαιρο το βλέπεις ως χόμπι περισσότερο;
«Κοίταξε, αν έχεις κάποιο χόμπι το οποίο σ’ αρέσει, έχεις περάσει όλη τη ζωή σου πάνω σ’ αυτό και αμείβεσαι κι απ’ αυτό, πιστεύω ότι είναι το ιδανικό».
-Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή μέχρι τώρα στην καριέρα σου;
«Η καλύτερη στιγμή ήταν σίγουρα η άνοδος με τον ΠΑΝΟΜ από το Περιφερειακό πρωτάθλημα στη Γ’ Εθνική και η κατάκτηση του Κυπέλλου Ερασιτεχνών πάλι με τον ΠΑΝΟΜ όπου κερδίσαμε στον τελικό τον Ορφέα Σουρωτής με τον Γιάννη Πετράκη προπονητή. Εγώ ήμουν 14 χρονών τότε κι έπαιξα κιόλας 20 λεπτά στο τέλος στο γήπεδο του Πανιωνίου, στη Νέα Σμύρνη. Η χειρότερη στιγμή τώρα, κοίταξε δεν την έζησα και σε μεγάλο βαθμό διότι εκείνη τη χρονιά που πήραμε το Κύπελλο Ερασιτεχνών έπεσε η ομάδα κατηγορία λόγω χρεών. Μάλιστα θυμάμαι 14 χρονών τότε και είχαμε βάλει οι παίκτες χρήματα για να πάμε στην Αθήνα να παίξουμε το τελευταίο παιχνίδι. Απλά είναι πολύ νωπή η μνήμη μου απ’ αυτό το γεγονός και πιστεύω ότι αυτό ήτανε».
Το όνειρό σου, ποιο είναι;
«Δεν μπορείς να το πεις όνειρο, θα ήθελα πάντως να παίξω και σε παραπάνω κατηγορία από τη Γ’ Εθνική. Αυτός είναι ο κρυφός μου πόθος».
-Ακόμη και στην Α’ Εθνική;
«Γιατί όχι».
