Του Γιώργου Κορτσιδάκη
Υπήρξε -θυμάμαι- ο μέτρ των εκτός έδρας νικών, για την ομάδα μπάσκετ του Ηρακλείου, ο Νίκος Παύλου, ο οποίος έφυγε για το μεγάλο ταξίδι σε ηλικία 70 ετών, νικημένος και αυτός, απο τον καρκίνο.
Η είδηση, σκόρπισε θλίψη στην μπασκετική κοινωνία (και) του νησιού μας, καθώς ο Νίκος, απο το 1999-2002, άφησε το στίγμα του.
Δεν είχε την φήμη, του καλύτερου, στην προπόνηση, αλλά το ...μάτι του, την ώρα του αγώνα, το είχαν λίγοι.
Είχε την ικανότητα, να αλλάξει εύκολα ένα παιχνίδι, με τις αλλαγές και τις κινήσεις του, στον πάγκο.
Για αυτό και το Ηράκλειο, επί εποχής του, σημείωσε τις μεγαλύτερες εκτός έδρας νίκες στην Α1.
Κάποιες απο αυτές, είχαν χαρακτηριστεί "βόμβες" της εποχής και εκπλήξεις, που συζητήθηκαν.
Το Ηράκλειο, παραδοσιακά ήταν ομάδα έδρας και στο Λίντο, αναστέναξαν όλοι οι μεγάλοι της εποχής, αλλά επί Παύλου, η κρητική ομάδα, έκανε και εντυπωσιακά "διπλά".
Αυτό ήταν έργο Παύλου, έλεγαν τότε, όλοι. Είχε τον τρόπο.
Στην προπόνηση, ο μακαρίτης πλέον, κόουτς, είχε την "φήμη" του "χαλαρού" προπονητή, αλλά στον αγώνα, δεν παιζόνταν!
Ενα ακόμη στοιχείο που τον συνόδευε, ήταν οι επιτυχημένες επιλογές των ξένων παικτών.
Eπίσης, αν και φαινόταν ήρεμος, δεν είχε πρόβλημα να κάνει το παιχνίδι...μπουρλότο απο τον πάγκο.
Θυμάμαι ένα καυγά, στο Λίντο, που πιάστηκε στα χέρια με τον Γιώργο Καλαφατάκη, μια ακόμη μεγάλη ιστορική προπονητική μορφή του Ηρακλείου.
Το περιστατικό είχε συμβεί σε μια "επιστροφή" του "Καλάφα" στο Ηράκλειο, ως αντίπαλος και αυτό το επεισόδιο, συζητιόταν πολύ καιρό στους μπασκετικούς κύκλους, για τον "πρώην" και το "νυν" τότε προπονητή της ομάδας.
Ο Νίκος Παύλου ήταν σοβαρός, μπασκετικός και στο Ηράκλειο, του Μανώλη Παπακαλιάτη, έγραψε ιστορία στο θρυλικό Λίντο.
Ηταν ένας "μποέμ" τύπος, του άρεσε η καλή ζωή και ζούσε για το μπάσκετ.
Παρ' ότι γνώριζα τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, η είδηση του θανάτου, μας σκόρπισε στεναχώρια, καθώς ο Παύλου, υπήρξε και αυτός, ένα μέλος, μιας ιστορικής και πολύ υψηλού επιπέδου, όμορφης αθλητικής ιστορίας, η οποία σήμερα, υπάρχει πλέον μόνο σαν...ανάμνηση.
Οπότε, κάθε πρωταγωνιστής αυτής, που "φεύγει", παίρνει μαζί του και ένα ...κομμάτι της!
Το ίδιο συμβαίνει και με το Νίκο Παύλου.
Θα μας μείνει το ήρεμο κοουτσάρισμα του απο τον πάγκο, το παράστημα του, σαν προπονητής και το ύφος του, που δεν άλλαζε ακόμα και αν η εικόνα της ομάδας του στο γήπεδο, θύμιζε...καταστροφή!
Ο ίδιος ατάραχος ήταν εκεί, για να βρεί τον τρόπο, να συμμαζέψει την κατάσταση και να "γυρίσει" το παιχνίδι.
Καλό ταξίδι Νίκο και σε ευχαριστούμε για τις όμορφες μπασκετικές στιγμές που (μας) χάρισες, σε μια πόλη που το μπάσκετ, τουλάχιστον στο υψηλό επίπεδο εκείνης της εποχής, μας λείπει πάρα πολύ!