Για εκείνους που ήξεραν την άνιση μάχη που έδινε με την αρρώστια, απο την οποία δεν γλυτώνει κανείς, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία ο χαμός του. Οσοι γνώριζαν, είχαν συνειδητοποιήσει, ότι το τέλος δεν αργεί. Το ίδιο και ο «Στράτος» που είχε «προετοιμάσει» το τελευταίο διάστημα, όσους ήταν κοντά του, πως βρίσκεται στην τελική ευθεία για το ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Την Τρίτη το βράδυ, όταν λίγο μετά τις 9 ο συνάδελφος Αλέξης Χριστινάκης, με ενημέρωσε τηλεφωνικά για την θλιβερή είδηση, στιγμές με τον Στράτο, πέρασαν γρήγορα μπροστά μου.
Τον Στράτο Γεωργιάδη, τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του '90 όταν σαν νέος δημοσιογράφος, έκανα το ρεπορτάζ του ΠΟΑ. Δύσκολο ρεπορτάζ, χωρίς τις ευκολίες της σημερινής εποχής. Ο Στράτος το έκανε «εύκολο» όμως. Ηταν πάντα η «φωνή» του ΠΟΑ.
Πάντα διαθέσιμος να ενημερώσει για την ομάδα. Το θεωρούσε χρέος του. Ποτέ δεν δυσανασχέτησε, οποιαδήποτε ώρα και στιγμή, οι δημοσιογράφοι, χρειαζόταν ενημέρωση, για το ρεπορτάζ. Ο Καλέμπουμπας όπως και σήμερα λόγω χαρακτήρα, μιλούσε σπάνια, έτσι ο Στράτος, για τουλάχιστον δυο δεκαετίες, ήταν εκείνος που έκανε και αυτή τη δουλειά, πέρα βέβαια απο τον πρωτογενή ρόλο του στην ομάδα, αυτόν του Γενικού Αρχηγού, με τον οποίο και έγραψε ιστορία.Ο Στράτος υπήρξε ποδοσφαιριστής, υπήρξε προπονητής, αλλά την μεγάλη του καριέρα την έκανε ως παράγοντας!
Ανέδειξε παίκτες, όπως ο Τριανταφύλλου, ο Ρουμπάκης, ο Τζανής, ακόμη ο Φραγκουλάκης, που πήγε στο Ατσαλένιο «ξοφλημένος» απο τον ΟΦΗ και «αναστήθηκε» παίζοντας με τον Εργοτέλη στην Α' Εθνική και σήμερα με τον Αστέρα Τρίπολης. Αλλά και άλλοι πολλοί.
Ανέδειξε όμως και προπονητές! Δίπλα του έμαθαν πολλά ο Ράικο Γιάνγιανιν που κάνει εδώ και χρόνια καριέρα στις υποδομές του Παναθηναικού.
Ανέδειξε τον Παύλο Δερμιτζάκη, που σήμερα είναι προπονητής πρώτης γραμμής στην Σούπερ Λίγκ (Πανθρακικός).
Ανέδειξε τον Γιάννη Ταουσιάνη, ο οποίος επίσης και αυτός βρίσκεται στο τεχνικό τίμ του Πανθρακικού και στην μεγάλη κατηγορία.
Ο Στράτος αφιέρωσε τη ζωή του στον ΠΟΑ. Κάποιοι λένε, ότι λόγω του πάθους του με την ομάδα αυτή και του χρόνου που καθημερινά αφιέρωνε σε αυτήν, δεν έκανε οικογένεια.
Η ομάδα του «έδινε» αυτό που χρειαζόταν. Του έδινε δύναμη, ικανοποίηση, στόχο στη ζωή του. Τελευταία απείχε, λόγω μιας «παρεξήγησης» με τον άνθρωπο που κράτησαν μαζί όρθιο τον ΠΟΑ, όλα αυτά τα χρόνια. Τον Γιάννη Καλέμπουμπα. Ποτέ δεν κατάλαβα το περιεχόμενο αυτού του «χωρισμού». Ομως ο αθλητικός χώρος, έχει και αυτές τις άτυχες στιγμές.
Τον Στράτο, τον συναντούσε κανείς στο «καφέ-ΠΟΑ» στο Ατσαλένιο να μιλάει στους θαμώνες για την ομάδα.
Στο «καφέ-Fox» στην λεωφόρο Δημοκρατίας, σε ένα απο τα πιο παραδοσιακά και διαχρονικά ποδοσφαιρικά στέκια της πόλης, να μιλάει για την ομάδα του, αλλά και για κάθε τι ποδοσφαιρικό.
Τελευταία τον είχα «πετύχει» στο «καφέ -Mocca» ένα στέκι ποδοσφαιριστών στην Κηπούπολη, όπου έπινε το καφεδάκι του με παίκτες.
Η σχέση μας είχε πάντα μεγάλη δόση χιούμορ. Στις δυο δεκαετίες της γνωριμίας μας,πείραζε ο ένας τον άλλο, αλλά πάντα υπήρχε αλληλοεκτίμηση. Κάναμε μαζί δεκάδες συνεντεύξεις σε εφημερίδες, τηλεοράσεις, ραδιοφωνικούς σταθμούς και όλες είχαν το ενδιαφέρον τους.
Πέρα απο τη θλίψη για ένα φίλο που φεύγει, σκέφτομαι και κάτι άλλο.
Οτι σιγά-σιγά μας εγκαταλείπει μια γενιά απο παράγοντες «μάγκες», με γνήσιο ποδοσφαιρικό «άρωμα» και ηθική.
Τέτοιος ήταν και ο «Στράτος». Ενας γνήσιος Ατσαλενιώτης, με τα υπέρ και τα κατά του, αλλά πάνω απο όλα ψιχούλα και καλή καρδιά.
Με ενδιαφέρον είδα στην συλλυπητήρια ανακοίνωση του ΠΟΑ, ότι το γυμναστήριο της ομαδας, κάτω απο τις κερκίδες, θα πάρει το όνομα του.
Ετσι για να θυμούνται και οι νεότεροι παίκτες, αλλά και παράγοντες, ότι αυτός ο χώρος κάτω απο τις κερκίδες και τα αποδυτήρια, υπήρξε κάποτε το σπίτι,ενός ανθρώπου που έδωσε όλη του τη ζωή για αυτό το σύλλογο...
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο prismasport.gr