Print this page

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗΣ : Λίγα λόγια για ένα άνθρωπο-φαινόμενο

21 Aug 2012 Written by

Toυ Γιώργου Κορτσιδάκη

Τον Απόστολο Παπουτσάκη τον γνώρισα το 2006. Ηταν όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στον  χώρο του ποδοσφαίρου,μπαίνοντας στην μετοχική σύνθεση του Εργοτέλη.

Την  «είδηση» για την συμμετοχή ενός τρίτου μεγαλομετόχου (αν θυμάμαι καλά, αρχικά  με ποσοστό 16%) στην ΠΑΕ Εργοτέλης, κοντά στο γνωστό «δίδυμο» των ιδιοκτητών της ομάδας (Τζώρτζογλου-Σουλτάτος), την δημοσίευσα για πρώτη φορά στην άλλοτε  δυναμική «ΤΟΛΜΗ» και προκάλεσε το ενδιαφέρον της αθλητικής κοινής γνώμης του Ηρακλείου.

Για το νέο παράγοντα που μπαίνει στον Εργοτέλη και την οικονομική του «δυναμική» μέσα απο την ασφαλιστική εταιρεία «Διεθνής Ενωσις».

Τότε-θυμάμαι-μίλησα για πρώτη φορά τηλεφωνικά με τον Απόστολο Παπουτσάκη, για την επιβεβαίωση της πληροφορίας.

Την επόμενη μέρα τον γνώρισα για πρώτη φορά απο κοντά. Καθώς ο Απόστολος δέχθηκε την πρόσκληση μας στα γραφεία της εφημερίδας, για την πρώτη του συνέντευξη ώς αθλητικός παράγοντας!

Μαζί με τον συνάδελφο Τάσο Βαρδάκη, τα είπαμε μαζί του για αρκετή ώρα. Κλεισμένοι στο γραφείο μου, προσπαθούσαμε να πάρουμε απαντήσεις απο τον Απόστολο για την ενασχόληση του με το ποδόσφαιρο και τον Εργοτέλη.

Απο την πρώτη στιγμή, αναρωτήθηκα για ποιό λόγο ένας τόσο καλοσυνάτος άνθρωπος, θέλει να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν βρήκα την απάντηση. Ο Απόστολος απαντούσε αφοπλιστικά στο ερώτημα. «Για να βοηθήσω...» έλεγε.

Η πρωτοσέλιδη δημοσίευση της φωτογραφίας του, την επομένη μέρα  της πρώτης συνέντευξης του Απόστολου Παπουτσάκη, με τον «άνθρωπο γεμάτο καλοσύνη με το μουστάκι», έκανε αίσθηση.

 Ο Απόστολος είχε μπεί πλέον στον χώρο του ποδοσφαίρου. Λίγο αργότερα θα αναλάμβανε και τα ηνία της ομάδας, πέφτοντας αμέσως στα βαθιά και στα...άγχη για τη σωτηρία.

 Τα κατάφερε, έφτιαξε ομάδα, οργάνωσε τις ακαδημίες, έβαλε υψηλούς στόχους, αλλά και κανόνες ηθικής. Ενώ αν η οικονομική κρίση δεν έπλητε τη χώρα, ίσως είχε βάλει και μπροστά το μεγάλο του όνειρο, που ήταν ένα γήπεδο και ένα αθλητικό κέντρο για τον Εργοτέλη. Είχε βρεί εκτάσεις, ήταν έτοιμος να υπογράψει συμφωνίες, αλλά η οικονομική κρίση, έβαλε στο συρτάρι το μεγαλύτερο του όραμα για αυτην την ομάδα

 Με τον Παπουτσάκη είχα πάντα μια καθαρή και ειλικρινή σχέση. Μια σχέση φιλίας, αλλα και σοβαρότητας. Ποτέ δεν εξέφρασε παράπονο για οποιαδήποτε κριτική. Σωστή ή υπερβολική.

Ομως, η αλήθεια είναι ότι όσο γνώριζα  τον άνθρωπο αυτό καλύτερα, σε κάθε μου σκέψη για να ερμηνεύσω τις προθέσεις του (σωστές ή λανθασμένες σύμφωνα με το δικό κριτίριο) έβαζα και τον ανθρώπινο παράγοντα. Και έλεγα πάντα ότι «για να το κάνει αυτό ο Απόστολος κάποιο λόγο θα είχε».

 Υπήρξε εφυής, μελετημένος, άνθρωπος με σχέδιο και πλάνο. Δεν έκανε τίποτε στην τύχη. Για κάθε ενέργεια του υπήρχε...λόγος.

Για αυτό και πέτυχε, ώς αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας.

Ο Απόστολος πολλές φορές στις «παρέες» που έχουμε κάνει θυμόταν το...παρελθόν του. Δεν ξέχασε ποτέ, ότι ξεκίνησε απο ένας απλός ασφαλιστής, για να φτάσει να είναι αντιπρόεδρος σε μια απο τις 6 κορυφαίες ασφαλιστικές εταιρείας της χώρας και να έχει «χτίσει» πίσω του μια περιουσία που διασφαλίζει την οικογένεια του.

Ηταν «άνθρωπος» με όλη τη σημασία της λέξεως. Απο τους λίγους που η πόρτα του γραφείου του ήταν ανοιχτή για τον καθ’ ένα.

Στο γραφείο του στο κτίριο της «Διεθνούς Ενώσεως» στην οδό 62 Μαρτύρων, παρέλαζαν καθημερινά πολλοί και διάφοροι.

Και ο Απόστολος, παρά τον μεγάλο φόρτο των εργασιών του, ήταν εκεί για όλους. Για να ακούσει το πρόβλημα τους, για να βοηθήσει με κάποια χορηγια, φιλανθρωπία ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, εκείνους που ζητούσαν την βοήθεια και την συμπαράσταση του.

Η απώλεια του Απόστολου Παπουτσάκη, είναι πρωτίστως κοινωνική, για τον τόπο μας. Ειδικά στην σημερινή εποχή, όπου η «ανθρωπιά» μοιάζει πολυτέλεια. Χάθηκε ένας «άνθρωπος» με όλη την σημασία της λέξεως και το γνωρίζουν πολύ καλά εκείνοι που κατά καιρούς έλαβαν την βοήθεια του.

Για την «μεγάλη απώλεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο», που είπαν κάποιοι στην κηδεία του, δεν συμφωνώ. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πολύ «βρώμικο» για να δεχθεί αυτές τις «καθαρές» ψυχές.

Γιατί όποιος πιστεύει ότι η ενασχόληση του με το ποδόσφαριο δεν ήταν απο τις βασικές αιτίες που τον οδήγησαν στο θάνατο σε ηλικία μόλις 60 ετών, είναι αφελής.

Η βρωμιά που συνάντησε και  τα άγχη της επιβίωσης του Εργοτέλη, μαζί βέβαια και με καποια προβλήματα υγείας που ο άνθρωπος αυτός είχε με τα νεφρά του και το αναπνευστικό, τον έφεραν, πρόωρα  στο τέλος.

Οταν δε, αντιλήφθηκε το «κυνηγητό» που γινόταν «πίσω απο την πλάτη του» στον Εργοτέλη, όταν το πρωτάθλημα μπήκε στην τελικη ευθεία, όπου την ομάδα αυτη την κυνήγησαν θεοί και δαίμονες, τότε τα πράγματα χειροτέρεψαν για τον ίδιο.

Οι τόνοι ανέβηκαν, οι πίκρες ,οι στεναχώριες, αλλά και τα πισώπλατα μαχαιρώματα απο υποτιθέμενους «φίλους και υποστηρικτές», σε κάνουν μοιραία να αναθεωρήσεις το ρόλο σου και τα πιστεύω σου. Σε κάνουν να αντιλαμβάνεσαι ότι μάλλον εξαπατήθηκες. Οτι προδόθηκες. Είναι όμως αργά.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο βλάπει σοβαρά την υγεία. Αυτό το γνωρίζουν και οι παράγοντες που είναι εν ζωή! Ομως είναι τόσο ισχυρό το «μικρόβιο» του ποδοσφαίρου, που παρότι γνωρίζεις τις συνέπειες, δεν είναι εύκολο να το απαρνηθείς!

Για αυτό και ο Απόστολος, δεν είπε όχι στην «πρόκληση» της ηγεσίας της Σούπερ Λίγκ. «Αν φάς την ένεση του παράγοντα, τελείωσες. Κόλησες» λένε εκείνοι που γνωρίζουν. Και έχουν δίκιο.

Ο Απόστολος που σαν επιχειρηματίας έκανε τόσα δύσκολα «ντίλ» στην δουλειά του, «άντεξε» μόλις έξι χρόνια σε αυτό που λέγεται «ποδόσφαιρο».

Ο Απόστολος θα μείνει στη σκέψη όλων μας  σαν μια  ωραία και «ρομαντική» παρουσία, η οποία όμως και αυτή «μαράθηκε» απο το κατεστημένο.

Ο χαμός του με συγκλόνισε. Οπως όλους. Παρ’ ότι γνώριζα την επιβάρυνση της υγείας του, δεν μπορώ  ακόμη να πιστέψω, ότι αυτός ο «ωραίος άνθρωπος» δεν είναι πια κοντά μας.

Οφείλουμε όμως, όλοι εμείς που τον  γνωρίσαμε, «ήπιαμε ένα κρασί» μαζί του, που χαρήκαμε την παρέα και την καλοσύνη του, να μην αφήσουμε να ξεχαστεί αυτή του η γοητευτική και «αρχοντική» παρουσία στα κοινά του τόπου μας.

Πρώτα κοινωνικά γιατί εκεί –επαναλλαμβάνω-η προσφορά του ήταν αθόρυβη αλλά  πολύ μεγάλη και μετά αθλητικά.

Το Ηράκλειο, οι αρχές, ο σύλλογος του, οι φίλοι του, όλοι εμείς οφείλουμε  να βρούμε τους τρόπους για να μην ξεχαστεί ο άνθρωπος-φαινόμενο «Απόστολος Παπουτσάκης»...

Γιώργος  Κορτσιδάκης

Read 7310 times Last modified on Thursday, 23 July 2015 16:09
Rate this item
(1 Vote)

Latest from george